Ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ καὶ ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τοῦ
ἱερομονάχου ΑΝΔΡΕΑ ἀπὸ τὰ Κόμανα τῆς Γεωργίας, φύλακος τοῦ τάφου τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1992 ξέσπασε ἕνας σφοδρὸς ἐμφύλιος πόλεμος στὴ βορειοδυτικὴ περιοχὴ τῆς Γεωργίας, στὴν Ἀμπκχαζία (Abkhazia). Οἱ μουσουλμᾶνοι αὐτονομιστὲς τῆς Ἀμπκχαζίας παίρνοντας συμμάχους ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Τουρκία, τὴν κεντρικὴ Ἀσία, τὴν Συρία, τὴν Ἰορδανία, τὴ Ρωσία καὶ τὴν Οὐκρανία, σκότωσαν 20.000 ἀνθρώπους καὶ ἔδιωξαν 250.000 ἀπὸ τὴν πατρίδα τους πεζούς. Ἡ κάποτε γνωστὴ γιὰ τὶς φυσικὲς ὀμορφιές της στὶς ἀκτὲς τῆς Μαύρης Θάλασσας Ἀμπκχαζία, ἔγινε τόπος ἐθνικῆς καθάρσεως. Οἱ περισσότεροι ἐκδιωχθέντες ἦταν Γεωργιανοὶ ―οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὸ 44% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς περιοχῆς― ὅπως ἐπίσης Ἀρμένιοι, Ἐσθονοὶ καὶ Ἑβραῖοι.
Μὲ τὴν κατάρρευσι τῆς σοβιετικῆς κυβερνήσεως στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽90, στὴν περιοχὴ αὐτὴ ―ποὺ εἶχε ἤδη ἐμποτισθῆ ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς διακρίσεις καὶ τὴν προπαγάνδα τῶν σοβιετικῶν ἀρχῶν― δὲν ὑπῆρχε πλέον καμμία ἀπολυταρχικὴ ἀρχή. Ἔτσι ἡ περιοχὴ ἔγινε θῦμα ἐθνικῶν ἐχθροπραξιῶν, ποὺ ὡδήγησαν σὲ ἐμφύλιο πόλεμο καὶ ἄφησαν τὴν Ἀμπκχαζία θρυμματισμένη. Ἀπὸ ἕνα τόσο πυκνὸ σκοτάδι ὅμως ἔλαμψε μιὰ ἀκτῖνα φωτὸς ἀποκαλύπτοντας τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο πόνο. Ὁ π. Ἀνδρέας μὲ τὴν ἀσκητικὴ ζωή του ―ποὺ ἦταν σύμφωνη μὲ τὴ ζωὴ τῶν πατέρων τῆς ἐρήμου τῆς πρώτης Ἐκκλησίας― ἔθεσε τὰ θεμέλια γιὰ τὴ μαρτυρική του θυσία προβάλλοντας τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Στὰ ἑπόμενα ἄρθρα παρουσιάζουμε τόσο τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες τοῦ π. Ἀνδρέα ὅσο καὶ τὸ μαρτύριό του. Εἴθε ἡ ζωή του νὰ μᾶς ἐμπνέῃ νὰ σηκώνουμε ἀγόγγυστα τὸ σταυρό μας καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ. 1. Νεανικὰ χρόνια καὶ μεταστροφὴ στὸν Χριστιανισμὸ
Μὲ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν του στὸ τεχνικὸ σχολεῖο γύρισε στὸ χωριό του τὸ Bagrat, στὴν Ἰμερετία, καὶ ἄρχισε νὰ ζῇ μιὰ συνηθισμένη ζωὴ ἔχοντας πολλοὺς φίλους καὶ διασκεδάζοντας συχνὰ μαζί τους. Πολὺ γρήγορα ὅμως συνειδητοποίησε ὅτι τέτοια ζωὴ δὲν τὸν ἱκανοποιοῦσε, καὶ ἔτσι ἄρχισε νὰ ψάχνῃ τὸ θησαυρὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς ποὺ δὲν εἶχε γνωρίσει ποτέ. Τὸ 1991 ὁ Πάατα ἀνακάλυψε ὅτι ὁ «ἱερέας» ποὺ τὸν εἶχε βαπτίσει δὲν ἦταν χειροτονημένος, ἔτσι ζήτησε ἀπὸ τὸν φίλο του Ἠλία νὰ γίνῃ ὁ ἀνάδοχός του. Τὴν ἴδια χρονιὰ ὁ Πάατα πήγαινε γιὰ προσκύνημα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς στὴν Adjata καὶ συγκεκριμένα στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα. Μετὰ τὴν πρώτη του ἐπίσκεψι στὸ μοναστήρι, ξαναγυρνᾷ γιὰ δεύτερη φορά, ἀλλὰ αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν θὰ ξαναφύγῃ, θὰ καθήσῃ ἐκεῖ. Ἐπισκεπτόμενος κάποτε τὴν οἰκογένειά του ἀποσύρθηκε σὲ μιὰ σπηλιὰ τοῦ χωριοῦ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέσα δύο ἑβδομάδες ἐν προσευχῇ. Ἀνήμερα τῶν γενεθλίων του, στὶς 3 Ἀπριλίου τοῦ 1992, ἐκάρη μοναχὸς παίρνοντας τὸ ὄνομα τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος κάποτε εἶχε κηρύξει στὴν Adjara. Τὸν Αὔγουστο τῆς ἴδιας χρονιᾶς χειροτονεῖται ἱερεὺς καὶ ὡς ἱερομόναχος ἀναλαμβάνῃ τὴν ἡγουμενία τοῦ μοναστηριοῦ. Ὁ π. Ἀνδρέας εἶχε τὸ δικό του κῆπο. Τὸν καλλιεργοῦσε μόνος του καὶ ἡ σοδειὰ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ μοναστηριοῦ. Ἔψηνε ψωμὶ καὶ ἔφτειαχνε ὡραῖα πρόσφορα. Διάβαζε καθημερινὰ ὅλο τὸ Ψαλτήρι καὶ ἔκανε 200 μετάνοιες. Στὴ συνέχεια διάβαζε τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας καὶ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου. Γιὰ πέντε μῆνες εἶχε ἀποκλειστῆ στὸ μοναστήρι ἐξ αἰτίας τοῦ χιονιοῦ. Ὅλο ἐκεῖνο τὸ διάστημα ὁ π. Ἀνδρέας προσευχόταν ἔντονα καὶ ἔλεγε χαρακτηριστικά· «Ἂν ξέραμε τί εἶνε ἡ ἀπομόνωσι αὐτή, θὰ ἀφήναμε τὰ πάντα καὶ θ᾿ ἀκολουθούσαμε αὐτὴ τὴν ὁδό». Ἡ ἄσκησι τοῦ πατρὸς Ἀνδρέα ἦταν πολὺ αὐστηρή· ἔτρωγε καὶ κοιμόταν ἐλάχιστα, καὶ στὴν πραγματικότητα κανείς δὲν ἔπαιρνε εἴδησι πότε ξέκλεβε λίγο ὕπνο. Δὲν κοιμόταν ποτέ σὲ κρεβάτι. Συνήθιζε νὰ κάθεται πάνω σὲ σανίδες κοντὰ στὸν τοῖχο, νὰ βάζῃ τὰ πόδια του στὴν καρέκλα, καὶ ἔτσι νὰ ἀναπαύεται. Ἡ ψυχή του ἐπιζητοῦσε τὴ μόνωσι, νὰ ζῇ σὲ μέρος ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος καὶ νὰ ζῇ ἐκεῖ σὲ μυστικὴ συζήτησι μὲ τὸν Ἕνα ποὺ τὸν εἶχε καλέσει σὲ μιὰ τόσο ὑψηλὴ ἀποστολή. Ἀρχικά, ὁ γέροντάς του, π. Δανιήλ, τοῦ ἀπαγόρευε νὰ κάνῃ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἄσκησι. Καθὼς ὁ π. Ἀνδρέας προχωροῦσε ὅμως στὴν ἱερατική του πορεία, ποθοῦσε ὅλο καὶ περισσότερο τὴν ἐρημικὴ ζωή. Ἀπέφευγε νὰ μιλᾷ πολύ, τόσο μὲ λαϊκοὺς ὅσο καὶ μὲ γυναῖκες. Ἀπαιτοῦσε τὴν αὐστηρότητα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ πρῶτα ἔδειξε αὐστηρότητα στὸν ἑαυτό του. [πηγή· περιοδικὸ «The Orthodox Word», τ. 218-219, σσ. 159-193 – μετάφρασι· ἱ. μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης] |